دانلود رایگان کتاب صوتی زندگی

 کتاب صوتی زندگی

کتاب صوتی زندگی از مجموعه اشعار هوشنگ ابتهاج ملقب به ه. الف. سایه برگرفته شده است.

امیر هوشنگ ابتهاج شاعر ایرانی در ششم اسفند ماه سال ۱۳۰۶ در رشت متولد شد. شروع تحصیل و ادامه‌ی تحصیلات ابتدایی و بخشی از تحصیلات دبیرستانی را در شهر رشت و سپس برای کلاس پنجم متوسطه در دبیرستان تمدن تهران سپری کرد. در سال 1318 با موسیقی و سرودن شعر آشنا گردید. وی در جوانی دلباخته دختری ارمنی به نام گالیا شد که در رشت ساکن بود و این عشق دوران جوانی دست مایه اشعار عاشقانه‌ای شد که در آن ایام سرود. بعدها که ایران غرق خون‌ریزی و جنگ و بحران شد، شعری با اشاره به همان روابط عاشقانه‌اش با گالیا سرود.

«سایه» در غزل از حیث زبان به حافظ بسیار نزدیک شده است. غزل‌هاى عاشقانه‌ى او همراه با مضامین اجتماعى نهفته در آن، غزل وى را به بهترین غزل‌هاى معاصر بدل ساخته است. سایه در سال ۱۳۲۵ مجموعه‌ی «نخستین نغمه‌ها» را، که شامل اشعاری به شیوه‌ی کهن است، منتشر کرد. در این دوره هنوز با نیما یوشیج آشنا نشده بود.

«سراب» نخستین مجموعه‌ی او به اسلوب جدید است، اما قالب همان چهارپاره‌ است با مضمونی از نوع تغزل و بیان احساسات و عواطف فردی؛ عواطفی واقعی و طبیعی. مجموعه‌ی «سیاه مشق»، با آنکه پس از «سراب» منتشر شد، شعرهای سال‌های ۲۵ تا ۲۹ شاعر را در بر می‌گیرد. در این مجموعه، سایه تعدادی از غزل‌های خود را چاپ کرد و توانایی خویش را در سرودن غزل نشان داد و شهریار پیش گفتاری در مورد غزل دربار آن می‌نویسد.

سایه در مجموعه‌های بعدی، اشعار عاشقانه را رها کرد و با مردم همگام شد. مجموعه‌ی «شبگیر» پاسخ‌گوی این اندیشه‌ی تازه‌ی اوست که در این رابطه اشعار اجتماعی با ارزشی پدید می‌آورد. مجموعه‌ی «چند برگ از یلدا» راه روشن و تازه‌ای در شعر معاصر گشود. ابتهاج هم اکنون ۹۰ ساله است و در کشور آلمان زندگی می‌کند.

در قسمتی از کتاب صوتی زندگی می‌شنویم:

چه فکر می‌کنی؟
که بادبان شکسته زورق ِ به گل نشسته‌ای‌ست زندگی؟
در این خراب ِ ریخته
که رنگ ِ عاقبت ازو گریخته
به بن رسیده راه ِ بسته‌ای‌ست زندگی؟
چه سهمناک بود سیل ِ حادثه
که همچو اژدها دهان گشود
زمین و آسمان ز هم گسیخت
ستاره خوشه خوشه ریخت
و آفتاب در کبود ِ دره‌های آب غرق شد
هوا بد است
تو با کدام باد می‌روی؟
چه ابر ِ تیره‌ای گرفته سینه‌ی تو را
که با هزار سال بارش ِ شبانه روز هم
دل ِ تو وانمی شود

تو از هزاره‌های ِ دور آمدی
درین درازنای ِ خون فشان
به هر قدم نشان ِ نقش ِ پای ِ توست
درین درشتناک ِ دیولاخ
ز هر طرف طنین ِ گام‌های ره گشای توست
بلند و پست ِ این گشاده دامگاه ِ ننگ و نام
به خون نوشته نامه‌ی وفای توست
به گوش ِ بیستون هنوز
صدای ِ تیشه‌های توست
چه تازیانه‌ها که با تن ِ تو تاب ِ عشق آزمود
چه دارها که از تو گشت سربلند
زهی شکوه ِ قامت ِ بلند ِ عشق
که استوار ماند در هجوم ِ هرگزند